In de jaren 70 beleefde ik mijn tienerjaren in Amsterdam en was ervan overtuigd dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn en iets als discriminatie zou tot het verleden behoren. Discrimineren was een soort kwaal van mensen die weigerden na te denken over dingen en die leefden zoals dieren. ( Hoewel ik hier natuurlijk wel de dieren discrimineer, want we weten niet of zij gedachten hebben. ) Het maakte ook niet uit tegen welke groep de discriminatie gericht was, de basis is altijd hetzelfde: de neurotische behoefte om een bepaalde eigenschap die je ( meestal maar niet altijd) zelf niet hebt te bestempelen als ‘slecht’ en daarnaar te handelen. Het neurotische aspect bij mensen die uiteindelijk beter weten ontstaat vaak door de (culturele) opvoeding, groepsdwang, kortom dingen waar je je niet van durft te distantiëren omdat je er anders zelf niet meer bijhoort. KIjk dat is waarom het snugger bedacht is, dat #youareincluded. Het slaat namelijk niet alleen op het slachtoffer van discriminatie maar indirect tevens op de dader.
In de 2e WO hebben we het resultaat gezien van de giftige combinatie van discriminatie en een grote groep die macht krijgt.