American Culture

Niet lang na de verkiezing van Mr.Trump bezocht ik Washington DC. In de eerste dagen van de vochtige hitte in juni liep ik met een plakkend T-shirt over de brede boulevards en kon ik in de verte het Witte Huis zien; Logischerwijs was het zwaar bewaakt en van dichtbij komen was geen sprake. De verkiezing van Donald Trump wordt wel eens afgedaan als ‘nu eenmaal een reflectie van de wil van het Amerikaanse volk’. Sommige Amerikanen schamen zich, maar Washington is hierin geen afspiegeling van de US, hetgeen geloof ik eerder Ohio is. Maar afgezien daarvan, is de vraag of ze daar op dit moment wel helemaal bij hun verstand zijn, niet helemaal onlogisch. Juist op zo’n moment is het verfrissend een heel andere kant te ontdekken.

In hetzelfde ruimtelijke gebied als waar we het Witte Huis vinden, staan een groot aantal musea van buitengewone proportie die deel uitmaken van het instituut ‘Smithsonian’ en hun indrukwekkende aanwezigheid laat deze bijzonder leuke kant van de Amerikaanse samenleving zien.

Lucy Thomason, bij wie ik ruim een week kon logeren, werkt bij dit instituut als linguïste en is gespecialiseerd in ‘Native Languages’. Zij beheerst een deel van de oorspronkelijke Indianen-talen, is zelfs in staat het deels te spreken en werkt onder meer in het national Museum for Natural History ( zie middelste foto hieronder ). De talen bestaan oa. uit klanken die voor mijn Westerse oor geheel nieuw zijn. Zo zijn er bijvoorbeeld klanken die alleen gemaakt kunnen worden wanneer de spreker in-ademt en het woordenboek van de taal van bv. de Lakota-stam is indrukwekkend gevarieerd en uitgebreid. Nieuwe generatie’s afstammelingen van de bijna niet meer bestaande stammen hebben het natuurlijk vaak moeilijk met het verleden en verlangen er naar zich de taal van hun grootouders weer helemaal eigen te maken.
( video over de Lakota-taal op YouTube )

Halverwege de 19e eeuw stelde het wetenschappelijk onderzoek in de VS nog niet veel voor. Het hedendaagse Smithsonian Institute en al zijn hedendaagse musea zijn het resultaat van een schenking aan de Amerikaanse overheid door James Smithson destijds.
Wat mij vooral opviel, in ieder museum waar ik kwam, is de aandacht die is besteed aan het educatieve aspect; Vanaf de entree tot aan de uitgang wordt je systematisch ‘onderwezen’ in het onderwerp waar het museum over gaat. Slim opgebouwde verhalen die je bij de uitgang het leuke gevoel meegeven dat je echt wat wijzer bent geworden.

De musea staan aan de enorme boulevards naast elkaar en gaan over vele onderwerpen: Kunst natuurlijk, uit veel verschillende landen en tijden en in allerlei vormen, maar ook geschiedenis van Amerika, de oorspronkelijke bevolking, het ontstaan van de mens en de dinosaurussen, vliegtuigbouw en ruimtevaart, verschijnselen van de natuur, het lijkt een bijna oneindige aaneenschakeling. Maar wat ik het interessantst vind, zijn de hoeveelheid bussen die af en aan rijden en waaruit telkens grote groepen kinderen enthousiast naar binnen gaan. Niet één heb ik binnen in een museum zich zien vervelen; De scholen brengen hen er met regelmaat naartoe, de toegang is gratis en tegelijkertijd wordt hier bewezen dat leren echt leuk kan zijn.
Dat is dan wel weer slim gedaan door die Amerikanen.